Zeven soorten honger - Renate Dorrestein

Titel: Zeven Soorten Honger

Auteur: Renate Dorrestein

Uitgever: Podium

Gepubliceerd: Juni 2016

De Auteur

Renate Dorrestein (1954) neemt een unieke positie in binnen de Nederlandse letteren. Haar romans werden genomineerd voor vele prijzen, waaronder de Libris Literatuur Prijs, AKO Literatuur

Prijs, Trouw/NS Publieksprijs en The International IMPAC Dublin Literary Award. Haar oeuvre werd bekroond met de Annie Romein Prijs en zij ontving de jonge Gouden Uil voor Verborgen

gebreken. In 1997 schreef zij het Boekenweekgeschenk Want dit is mijn lichaam en in 2008 het Boekenweekessay Laat me niet alleen. Haar roman De stiefmoeder verscheen in 2011 en stond op de tiplijst van de AKO Literatuurprijs 2012.

In februari 2013 verscheen De blokkade, waarin zij op nietsontziende wijze de oorzaken en gevolgen van haar eigen writer's block onderzoekt. In 2015 verscheen haar roman Weerwater.

Het Verhaal

Zeven soorten honger speelt zich af in een exclusief kuuroord aan de Nederlandse kust, waar maatschappelijk geslaagde mannen hun overtollige kilo’s proberen kwijt te raken. In dit statige landhuis worden amper calorieën geserveerd en krijgt het begrip lichaamsbeweging nieuwe dimensies. Voor de gasten staat er veel op het spel: ze mogen pas weg als ze hun streefgewicht hebben bereikt. Wie opgeeft, betaalt een netto jaarinkomen als boete. En díe dreiging blijkt te werken.

Toch kampen Nadine en Derek Ravendorp, het echtpaar achter dit succesvolle instituut, met problemen die ze ondanks hun lange, gelukkige huwelijk niet met elkaar kunnen delen. Hoe lang kunnen die geheimen nog verborgen blijven? Wie is die zwerver die door Nadine wordt binnengesmokkeld? Hoe goed is Derek eigenlijk in boekhouden? En vooral: hoe loopt het af met het anorexia-meisje dat door haar vader is meegenomen naar de prestigieuze afslankvilla?

Zeven soorten honger biedt voedsel voor de geest zoals alleen Renate Dorrestein het kan opdienen. Een spannende, lichtvoetige en energieke roman over een van haar grote thema’s: eten of gegeten worden. En natuurlijk over de liefde. Ze schreef misschien wel het lekkerste boek voor deze zomer.

Wat ik ervan vond

Zoals de liefde door de maag heet te gaan, zo gaat zelfbehoud hier via de portemonnee.

Nadine Ravendorp heeft alles onder controle. De filosofie van haar William Banting afslankkliniek kent ze van binnen en van buiten en lééft ze, en door de verschillende verhalen/feiten die ze over eten verteld in haar innerlijke monoloog krijg je soms het gevoel dat je als nieuwe cliënt een rondleiding krijgt door de afslankkliniek - en waarom ook niet? Eten is overal om ons heen in de samenleving en we zijn er allemaal tot op zekere hoogte mee bezig.

Nadine maakt indruk, met het beeld dat je krijgt van haar gedisciplineerde, correcte instelling en haar persoonlijke visie op voedsel. Dat beeld begint echter algauw barsten te vertonen wanneer haar man afreist naar een congres in Reykjavik; het gelukkige stel blijkt niet alles met elkaar te delen,

met grote gevolgen. Zo zie je maar weer dat zelfs het meest geslaagde leven ontregeld kan worden met de introductie van een paar nieuwe factoren die niemand verwacht had. Want hoe goed je alles ook kan plannen, wie houdt er nu rekening mee dat je ineens een zwerver in huis hebt? En ook al run je een kliniek die gespecialiseerd is in succesvol afvallen, dat betekent niet dat je een meisje met een eetstoornis succesvol kan laten aankomen.

Dit ontdekt Nadine al doende en het is fascinerend om te zien hoe ze toch probeert de controle te bewaren.

De gebeurtenissen en onthullingen die Nadine's perfect georganiseerde leventje in de war brengen, zijn zo goed getimed met zulke gevolgen dat het lijkt alsof je langs een auto-ongeluk rijdt op de snelweg (dat stel ik me tenminste zo voor); je kunt gewoon niet wegkijken en wilt weten hoe ze zich hier in vredesnaam uit gaat redden. Hoe ver gaat ze voor haar eigen zelfbehoud?

Renate Dorrestein beschrijft in hoofdstukken die elk een dag van de week beslaan hoe Nadine's leven ontrafelt, met een vlotte en af en toe echt hilarische pen, maar laat daarbij wat mij betreft te veel liggen wat Nadine's eigen geschiedenis met eten betreft. Ook de verhaallijn van Hedwig, de anorexiapatiënte, wordt niet tot een duidelijk einde gebracht. Zeven Soorten Honger is vermakelijk, scherp en goed opgebouwd, maar komt tot een wat zachtgekookt einde. Misschien is Dorrestein iets teveel gewend geraakt aan haar vaste thema’s, zoals eten of gegeten worden.

Hoe dan ook, ik vond het een heerlijk boek om te lezen. Zwak einde of niet, dit is hoe een roman hoort te zijn: duidelijke verhaallijnen met personages die echte ontwikkelingen doormaken. Stop Zeven Soorten Honger vooral in je vakantiekoffer!

Plot: 3
Originaliteit: 4,5
Schrijfstijl: 4,5

Psychologie: 4
Leesplezier: 4,5

Conclusie: 4 sterren voor Zeven Soorten Honger

Yfke Brandhout

Nieuwsgierig? Bekijk het boek hier op Bol.com!